ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀၏ အမွတ္တရအလြဲမ်ား ( ၈ )

တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဦးေလးက ဖုန္းဆက္ေခၚတယ္...

" City Hall ကိုလာခဲ့ပါလား... မင္းလည္းေရာက္ကတည္းက အြန္လိုင္းေပၚတက္လိုက္၊ သတင္းစာ၀ယ္လိုက္၊ အလုပ္ေလွ်ာက္လုိက္ နဲ႔ ၿငီးေငြ႔ေနမွာေပါ့၊ ဒီမွာ ျမန္မာ အစားအစာေလးဘာေလး စားရေအာင္ "

အဲဒါနဲ႔ City Hall ကိုသြားဖို႔လုပ္ပါေရာ... စကားမစပ္ ကၽြန္ေတာ္ေနတာက Blk 709 Yishun Ave 6 မွာေနတာ ခင္ဗ်...ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္နဲ႔ ဘူတာနဲ႔ဆို လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ၁၀ မိနစ္ ၁၅ မိနစ္ဆိုေရာက္ၿပီ... စကၤာပူမွာ ကားကလည္း မစီးတတ္ဆိုေတာ့ ရထားစီးတာပဲ မ်ားပါတယ္... ရထားစီးရတာက လြယ္တာကိုး၊ ေနာက္ၿပီး ျမန္လည္း ျမန္တယ္ေလ... မ်ားေသာအားၿဖင့္ အိမ္ကေန ဘူတာကို လမ္းေလွ်ာက္တာ မ်ားပါတယ္...

အဲဒီေန႔က်မွ ေနကလည္း ပူ၊ လမ္းကလည္း မေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ ကားစီးၿပီးသြားဖို႔ ကားမွတ္တုိင္မွာ သြားေစာင့္ေနလို္က္တယ္။ အဲလုိနဲ႔ ဘူတာကိုသြားမယ့္ ကားလည္းလာေရာ တက္လိုက္တာေပါ့၊ ၀င္၀င္ခ်င္းမွာ ပုိက္ဆံျဖတ္တဲ့ စက္တစ္ခုရွိတယ္ဗ်... အဲဒီမွာ ကိုယ့္ကတ္ျပားကို ကပ္ရတာ... ကံကဆိုးခ်င္ေတာ့ ကတ္ဒ္ က ကပ္လိုက္လိုက္ခ်င္းမွာပဲ တီ...တီ...တီ ဆိုၿပီး အနီေရာင္ျပၿပီး ထျမည္ပါေရာလား... အဲဒါနဲ႔ ဘာျဖစ္တာလဲေပါ့... ေအာ... ေနာက္မွ ဦးေလးေျပာတာ သတိရတယ္ ပိုက္ဆံ မျဖည့္ရေသးဘူးကိုး။ ကတ္ဒ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံမရွိေတာ့ရင္ စက္က ျဖတ္မရပဲ ထထျမည္တယ္...

ကားသမားကလည္း ၾကည့္ေနတယ္။ ဒီေကာင္ ဘာလုပ္မလဲေပါ့... ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီေလာက္ေတာ့ ကိစၥမရွိပါဘူးဆိုၿပီး ပုိက္ဆံအိတ္ထဲက ေတြ႔တဲ့ ပိုက္ဆံကိုထုတ္ၿပီး ခပ္တည္တည္ပဲ ကတ္ဒ္ ျဖတ္လို႔မရရင္ ပိုက္ဆံထည့္ရတဲ့ အေပါက္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ ထုတ္တုန္းက ထြက္လာတာက ငါးက်ပ္တန္ခင္ဗ်... ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ ထည့္လိုက္တာ ၿပီးမွ ကားသမားက ကြိစိကြစ နဲ႔ ေျပာပါေရာလား... တရုတ္လိုေျပာတာကို ေျပာတာပါ... ကားသမားက အဂၤလိပ္လိုလည္း မတတ္ဘူးဗ်... ကၽြန္ေတာ္က အဂၤလိပ္လိုေမး သူက တရုတ္လိုေျဖနဲ႔ ဟုတ္ေနတာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔အလိုလို နားလည္လာတာက ကၽြန္ေတာ့္ ပိုက္ဆံ ျပန္အမ္းလို႔ မရေတာ့ဘူး ဆိုတာပဲ...

အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေဇာေခၽြးေတြျပန္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး အဲဒီပိုက္ဆံထည့္လိုက္တဲ့ အေပါက္ထဲ လက္ထည့္ၿပီး ႏိႈက္တာေပါ့... ဒါေပမယ့္လည္း မရပါဘူးဗ်ာ.. လက္က အဖ်ားပဲ ၀င္တယ္ ေအာက္ဆံုးက ပုိက္ဆံကို မမိဘူးဗ်.... အဲဒါနဲ႔ ေက်ာပုိးအိတ္ထဲက ၀ါးတူကို သြားသတိရတယ္။ ကံကဆိုးခ်င္ေတာ့ ၀ါးတူက ၂ ေခ်ာင္းေတာင္ မရွိေတာ့ပဲ တစ္ေခ်ာင္းပဲ က်န္ေတာ့တာ... ကားသမားကလည္း ေတာ့္ေတာ့္ကို ပြစိပြစိ လုပ္ေနၿပီ... ဟုတ္တယ္ေလ... စီးတာက ၂ မွတ္တုိင္ထဲ အဲဒီ ၂ မွတ္တုိင္မွာ ကားက ရပ္ေနၿပီ... ဘာလုပ္မွာလဲ ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတာ...ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိစုမဲ့စု တူကေလး တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ရေအာင္ ကေလာ္ပါေသးတယ္... ပိုက္ဆံက တျဖည္းျဖည္းတက္လာေတာ့ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ရွိသမွ် အာရံုကို အဲဒီမွာပဲ စူးစိုက္ထားတာ... အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗံုးေပါက္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ သိလိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး...

ကံကလည္း ဆိုးလိုက္သမွ်ဗ်ာ... ၀မ္းသာလို႔မွ မဆံုးေသးဘူး... ကေလာ္ေနတဲ့ တူက က်ိဳးသြားပါေရာလား... ဘယ္လိုမွကို ကေလာ္လို႔မရေတာ့ဘူး... ကားသမားကလည္း ေျပာလုိက္သမွ် တစ္ေလွ်ာက္လံုး တစ္ခါမွ မရပ္ဘူးဗ်ိဳ႕... ေနာက္ဆံုးဘာမွလည္း လုပ္မရေတာ့မွ ဆင္းေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေနာက္ကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ အားပါးပါး... ကၽြန္ေတာ့္ကို အထူးအဆန္းလိုမ်ိဳး ၾကည့္ေနၾကတဲ့ မ်က္လံုးေတြက မနည္းပါလား... လူတစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေခၽြးေတြရႊဲၿပီး ႏံုးခ်ိခ်ိျဖစ္ေနၿပီ... ဒါေပမယ့္လည္း ရွက္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ကားေပၚက ေျပးဆင္းခဲ့ရတာေပါ့...

အဲဒီလိုလည္း ျပန္မေျပာျပတတ္ေအာင္ လြဲခဲ့ဖူးတာေပါ့....